"Hoor je dat? Dat zijn mijn botten die kraken. Daarom noemen ze me de oude Kraak. Van binnen ben ik nog steeds een jongetje. Vind je dat moeilijk te geloven? Het liefst zou ik net als jij in bomen klimmen, de juffrouw pesten en limonade drinken. Maar mijn rimpels verraden me. Ik ben een hele oude eenzame Kraak." 

​

Sinds zijn vrouwtje er niet meer is vult Kraak zijn dagen met staren naar de regen en praten met zijn koekoeksklok. Soms vergeet hij even dat ze er niet meer is en zet hij thee voor twee of bakt een extra pannenkoekje voor haar. Van verdriet begint hij ook nog eens meer te kraken. Maar dan wordt er onverwachts op de deur van zijn huisje geklopt.

​